Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 153.jpeg

zawarta w jej słowach, wydała mu się, jak ptak o nieznanem upierzeniu, przelatujący znagła poprzed oczy. I jak nieraz praca pilna, albo inszy nieczas nie pozwoli śledzić ptaka o dziwnym przystroju, tak obecnie niepokój, trącający serce, przerwał Frankowi rozsnuwanie myśli.
 — Do czegóż to mówicie? — spytał.
 Tekla jednak nie odrazu odpowiedziała.
 — Ja wiem, do czego mówię. Wyście sto razy szczęśliwsi, żeście zdaleka...
 — Ja zaś nie powiem, żebych był szczęśliwym...
 — Ale mnie sie tak widzi.
 Poskładawszy gałęzie, związała je powrozem i miała już ociepkę zawdziewać na plecy. Franek się przybliżył ku niej.
 — Wy coś kryjecie przedemną — rzekł — ja tak uwazuję. Ale przecie możecie powiedzieć, mi otwarcie, tembardziej, jeśliby to mnie miało dotyczyć.
 — Moiściewy, kochani! To trudno powiedzieć, jak się nic z poblizka nie wie... A ludziom wiary dawać nie popłaca. Bo ludzie pletą, co sami umyślą, prawda zaś zwykle po za płoty chadza. Ktoby ją chciał od ludzi nabyć, to sie sparzy. Jak i mnie nieraz sparzyło...
 — Tu sie przecie obawiać nie potrzebujecie...
 — Ja sie też nie boję o się. O was mi ino markotno, jakbyście se mieli przybierać do głowy