Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 174.jpeg

 Jednego razu przecie przynieśli nowinę.
 — Widzieli-my Dyabła na swoje oczy! Nie wierzycie?
 Franek zmiarkował zaraz.
 — Aha! Skądże on sie tam wziął?
 — Szedł, jak powiadał, na kopanie... «Jakto? — pytamy sie go — to na pieniądzach siedzisz, a za zarobkami bedziesz chodził?» Ale cobyście sie z nim dogadali! Roześmiał sie i poszedł.
 — Spotkali-my też i Drozda... Musicie go pamiętać, jeszcze z dołu?
 — Wiem — odrzekł zciekawiony — ten, co to ma chałupę przy wodzie...
 — Ho! Już jej niema...
 — Jakto? Co sie stało?
 — Pamiętacie te ulewy, co to trzy dni trwały? Wtedy mu ją zabrała woda. Z kamieńca nie ostało ani śladu znaku.
 — I coż on, biedny, teraz robi?
 — O je to, co i przedtem. Chodzi se wodą i łapie ryby kryjomo. Zwyczajnie: drózd... Edyć ten ma święte życie. Sam jeden jest. Co mu trzeba? O nic sie nie zaturbuje.
 — Gdzieście go naszli?
 — Na roztoce, wiecie, koło tego jazu...
 — Wiem. A nie mówiliście mu o mnie?
 — Nic my sie dużo nie rozgadowali, bo raz, że czasu nie było — a po drugie, co z takim bedziecie gadać?