Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 048.jpeg

Nikt mnie nie nauczył. Ale powiedz starej Jadze, może co pomoże...
 — Hanuś! Hanuś!
 — Franuś! Franuś! — przedrzeźniała dziecinnie.
 Śmiali się, jak psotniki dwa pośród jabłoni.
 — Co ja mam z tobą biedy! — szepnął.
 — Przedaj! Kto inszy nie będzie narzekał...
 — Za nic w świecie!
 — Ha! To musisz cierpieć...
 I pochyliła głowę z taką rezygnacyą świętą, jak małe jagnię, któremu brata wzięli na ofiarę, a ono widzi i pomódz nie może. Uściskałby ją za to...
 — Przybliż sie — poszepnął — a jak nie, to ja te krzasła zwalę i przeskoczę...
 — Aha! Do cudzego sadu... wolno ci? Jaki prędki!
 Zastanowił się i posmutniał odrazu.
 — Dyć to prawda, że sad twojego ojca... — szepnął.
 — I mój i mój! — kołysała się na gałęzi. — Kanyś ty był, Franek? — spytała.
 — Byłech u was...
 — Co oni tam radzą? Powiedz mi... Bo sie tylu gazdów naszło, jak na jaki odpust.
 — Do wójta.
 — Czy ci ociec pedzieli co, żeś taki? No gadaj-że, nie patrz tak... Przecie ja ci nic nie