Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom I 235.jpeg

 — Wam cosi musi brakować... Widać to po oczach.
 Ale Franek, chcąc zagadać, spytał:
 — Skąd-że wy idziecie?
 Leśny, bo leśnym był ten człowiek, znajomy Frankowi, odpowiedział z przechwałą:
 — Byliśmy cechować drzewo.
 — Z kim?
 — Z panem od tartaku. Zeszło nam prawie od rana, bo ubocz niemała. Byli i hrabscy leśniczowie, ja, i chłopów paru. A teraz idę na dół, trza zgodzić jakiego chłopa, coby sie podjął ściąć tę ubocz jeszcze przed jesienią, tak, coby ze spychaniem nie zeszło do zimy.
 — Któraż to ubocz?
 — Hańta... — wskazał toporzyskiem.
 — Wiecie co... Ja sie podejmę.
 Leśny się wypatrzył w niego.
 — Śpasujecie chyba...
 — Nie! Sumiennie wam gadam, że sie sam podejmę. Nie szukajcie już nikogo i powiedzcie panu, że jest taki, co sie zgodzi.
 — A dacie to radę?
 — Jak nie zdolę sam na czas, to chłopów przynajmę. Ale myślę, że sie obejdę bez nich. Czas niemały...
 Mówił stanowczo, leśny widział, że to nie są żarty.
 — A nie rozmyślicie sie?