Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/011

— 9 —

 — A duże.
 — Okropny październik?..
 — Okropny październik — odpowiedział jak echo Świerkoski.
 — A co to będzie w zimie?
 — Zima.
 — Ja teraz już wytrzymać nie mogę, nudy takie, że chyba się wścieknę.
 — Tylko pan później nie pogryź mojego Amisa — szepnął drwiąco Świerkoski.
 Pies na dźwięk swojego nazwiska zaskomlał cicho i położył się u nóg pana.
 — Psia służba. Ani gdzie wyjść, ani ludzi, ani rozrywek.
 — Przecież pan bywasz u tego... Grzesikiewicza — powiedział z przyciskiem.
 — Tak, ale... młody Grzesikiewicz, pan Andrzej, chociaż nie z mojej sfery, ale wyjątkowo porządny człowiek, to znowu rzadko go można zastać w domu, a wpaść w ręce jego ojca, prostego chłopa — dziękuję. Prowadzi zaraz do karczmy, częstuje wódką i kiełbasą, sprasza całą wieś, funduje wszystkim, a jak się upije, zaraz całuje — otrząsnął się nerwowo i splunął z obrzydzenia. — Myślałem ostatnią razą, że zemdleję, tylko, że noszę z sobą zawsze eter, więc się orzeźwiłem i uciekłem spiesznie.
 — Pan jesteś bardzo delikatny — powiedział cicho i błysnął urągliwie oczyma Świerkoski.
 — To jest naturalne nie wychowywałem się przecież w chałupie, ani nad rynsztokiem.