Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/019

— 17 —

 — O tak, chcą jadać, muszą chodzić w bucikach, mieć suknię, potrzebują czasami jakiej przyjemności, chcą żyć po ludzku; szelmy te panny, czego im się zachciewa!.. a przytem nie lubią, aby je bić, jak psa albo chłopów... — zaśmiał się Karaś.
 — Gadanie, żebym miał na to, to i ja żyłbym po ludzku, a jeśli oszczędzam, jeśli chcę znaleźć także żonę oszczędną, to tylko dlatego, żeby później żyć po ludzku. O, ja jeszcze będę inaczej żył, będę... Wiesz, znam tutaj tylko jedną pannę, z którąbym się choćby jutro ożenił, chociaż wielka pani...
 — Czy też Grzesikiewicz ożeni się z zawiadowcy córką?
 Świerkoski rzucił szybkie spojrzenie na niego, zgiął się, ręce głębiej wsunął w rękawy i nie odpowiedział, bo to przypomnienie Grzesikiewicza przejęło go złością i niechęcią.
 Przybiegł Stasio, i zaczęli pić wódkę.
 — Muszę się śpieszyć, bo trzeba korespondencje ekspedjować na osobowy.
 — Bon, ale jest jeszcze jedno źródło książek, panna Orłowska.
 — A, ta, co się truła; nie znam jej zupełnie i widziałem tylko wtedy, kiedy ją przenoszono z wagonu do mieszkania.
 — To pan nie znasz całej historji? bon, opowiem.
 — Bardzo mało, wiem tylko, że się pogniewała z ojcem, wyjechała do teatru, później się truła, sam nawet o tem czytałem w pismach. Byłem już w Bu-