Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/054

— 52 —

 — Panie Andrzeju, pozwólcie do mnie, na chwilę. Nie proszę na górę, bo... — zaciął się, przygryzł brodę i machnął ręką.
 — Jakże zdrowie panny Janiny? — zapytał Grzesikiewicz, kiedy się już znaleźli w kancelarji.
 — Dobrze, tak dobrze, że dzisiaj ma zamiar iść trochę się przejść.
 — O! — szepnął Andrzej, i jego blado-niebieskie oczy pociemniały jakąś myślą, zaczął skubać niewielkie, jasne wąsy.
 — Więc jest zupełnie zdrowa, co? — zapytał po chwili.
 — Zupełnie. Doktór był wczoraj i mówił, że zupełnie. A bo niedosyć miałem trzy tygodnie ustawicznej trwogi, wiszenia pomiędzy życiem a śmiercią.
 Mówił szorstko i w nagłym przypływie uczuć chwytał coraz szybciej zębami brodę.
 — Ja dawniej wiszę — szepnął cicho Andrzej, z jakimś ledwie odczutym akcentem bólu, i twarz mu pobladła, ale oczy natychmiast rozbłysły dawną energją wytrwania i uporu.
 — Cóż tam u was słychać? kartofle kopiecie?
 — Kończymy kopać; za tydzień chcę już zacząć odsyłać do gorzelni.
 — Rodzice zdrowi? ojca jakoś dawno nie widziałem.
 — Mama zdrowa, a ojciec także zdrów, o zdrów! — roześmiał się sucho i trochę cierpko. — Nie zabieram panu czasu. Może pan zechce zanieść pannie Janinie pozdrowienie ode mnie, dobrze? — zakończył ciszej.