Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/057

— 55 —

 — Skądże on Grzesikiewicz! Grzesik, karczmarski syn, wszyscy wiedzą o tem.
 — Dobrze, ale poco i dlaczego pan mi to mówi? — zapytał gwałtownie Orłowski.
 — Myślałem, że pan nie wie, chciałem ostrzec po przyjacielsku.
 — Dziękuję, przysięgam Bogu, dziękuję, ale zupełnie dobrze się obywam bez takich wiadomości — mówił, biegając po pokoju, zirytowany.
 — To się tak mówi: obejdę się, a jest inaczej zupełnie. Proszę pana, ludzie są podli i maskują się, aby wyprowadzić w pole takich, jak pan, a Grzesikowi potrzebne jest ukrywanie swego pochodzenia przed państwem. Ho! ho! gra on teraz rolę szlachcica, pana wielkiego. Tfy! chamczuk psiakrew — szeptał nienawistnie i spluwał z pogardą.
 — Panie Świerkoski, przysięgam Bogu, ale oszczędź mię pan, nie chcę słuchać więcej.
 — Dobrze! Amis! do domu. — Podniósł się ciężko, jego trójkątna wilcza twarz pokryła się jakimś ceglanym rumieńcem, głowa zaczynała mu drgać z hamowanego wzruszenia, a długie, chude, o bardzo rozwiniętych węzłach palce, podobne do pazurów, darły z wściekłością kożuch.
 — Spółki pan nie chce? — zapytał już w progu.
 — Dziękuję, zarabiaj pan sam, prędzej się zbogacisz — rzucił mu szyderczo Orłowski.
 — O! o! pan szydzisz ze mnie — zawołał chrapliwie.