Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/062

— 60 —

 Zaprowadził go, przedstawił w dwóch słowach, nie patrząc na Jankę, i wyszedł.
 — Ja czekałem tylko wyzdrowienia pani, aby przyjść z prośbą o pożyczenie książek do czytania — mówił Staś. — Takie nudy, takie nudy, że moi przyjaciele warszawscy są zdumieni, że ja wytrzymam tutaj.
 — Pan niedawno w Bukowcu?
 — Od trzech miesięcy, pani! — powiedział z tak komicznem ubolewaniem, że Janka roześmiała się: wydał się jej sympatycznym i zabawnym z tą różową cerą młodej dziewczyny i z tą nieśmiałością dziecinną, śmieszną przy jego brodzie i wysokim wzroście, i rozwiniętych ramionach. Robił wrażenie chłopaczka, ucharakteryzowanego na mężczyznę.
 — Chodźmy, pokażę panu, że Bukowiec, chociaż nudny, brzydkim nie jest.
 Podał jej rękę, gdy szli, ale się tak zarumienił gwałtownie, że odwracał głowę, aby tego nie spostrzegła. Prowadził ją z największą ostrożnością, bo nogi się jej plątały.
 — Babiński, a uważaj pan! — zawołał za nim Orłowski przed stacją.
 — Czy do lasu pójdziemy?
 — Tak, musiał go pan już poznać trochę?
 — Nie. Byłem raz i zbłądziłem, a po drugie, mama mówi, że to niezdrowo teraz chodzić po lesie, za dużo wilgoci, więc niebezpiecznie, można się przeziębić, dostać febry,
 — O! pan się chyba o siebie obawiać nie powinien — powiedziała, obrzucając go spojrzeniem.