Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/124

— 122 —

mnie niecierpi i nazywa dzikim człowiekiem; to nie ona, prawda?
 — Ona. Spotkałam się z nią, jadąc do domu.
 — Doprawdy, nigdybym nie przypuszczał, że pamięta o mnie?
 — To, naturalnie, powiedziała mi w braku czegoś innego, więc niech się pan zbytnio nie cieszy. Trzeba było o czemś powiedzieć słów kilka, a że nie mamy nic wspólnego...
 — Dziękuję, dziękuję, otrzeźwiła mnie pani, chociaż mogę upewnić panią, że jeszcze nie pływałem w słodkim obłoku marzeń o niej, nie. — Śmiał się Zygmunt, trochę z przymusem: nieszczerość dźwięczała mu w głosie.
 — Fifi! — wskazała szorstkim ruchem Zygmunta i talerze.
 Fifi, utykając i kołysząc się, podsuwała mu kolację. Dla Zygmunta był befsztyk, konjak i piwo, a oni zadowolili się herbatą, wędlinami i resztką pieczeni z obiadu.
 — Buraki?...
 — Skończone. Jutro zaczniemy odstawiać do cukrowni — odpowiedział cicho mąż.
 — Zredukuj płacę kopaczom o dziesięć groszy dziennie.
 Zygmunt spojrzał na nią z oburzeniem, mąż ani drgnął, tylko patrzył w szklankę, a Fifi roześmiała się sucho. Cisza się zrobiła długa, ale nikt głośno nie zaprotestował narazie.