Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/128

— 126 —

 — Amis, prawda?
 — Tak.
 — Zawsze chodzi z panem?
 — Tak.
 — Dobry pies, ładny pies, mądry pies — mówiła, głaszcząc go pieszczotliwie.
 Amis skakał i szczekał z radości. Świerkoskiemu rozbłysły oczy, wsadził rękę w zanadrze i zawołał cicho:
 — Amis!
 Pies odskoczył na środek pokoju, stanął na dwóch łapach i szedł ku niemu. Świerkoski wyjął kawałek cukru z kieszeni, położył mu na nosie i wstał, świsnął rzemieniem koło jego uszu i zakomenderował:
 — Amis, marsz! rata ta ta ta! rata ta ta ta! — wołał, naśladując bębnienie i wybijając takt nogą. Pies maszerował wokoło sztywno, z cukrem na nosie i z wywieszonym różowym językiem, a on świstał tylko batem i bębnił.
 Zosia opuściła robótkę i z podziwem przypatrywała się tej scenie.
 — Rata ta ta ta ta ta! ognia! — krzyknął i chlasnął go batem przez grzbiet. Amis wywinął koziołka, cukier w powietrzu chwycił i zemknął pod fotel, na którym siedziała Zosia.
 — Jakie to ładne! Pan go tak wyuczył?
 — Tak.
 — Musi dużo sztuk umieć.
 — Zaraz pani pokażę. Amis! — Pies przyszedł niechętnie, oblizywał się i pokornie patrzył. — Amis,