Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/135

— 133 —

 — Dziękuję raz jeszcze za pamięć. Bukiet zrobił mi wielką przyjemność, wielką — powtórzyła, czując, że mu sprawia temi słowami zadowolenie.
 — Jeżeli pani pozwoli przysyłać sobie częściej kwiaty, sprawi mi pani głęboką radość — mówił przytłumionym głosem.
 Podniósł rękę do wąsa, ale bezwiednie syknął z bólu.
 — Co panu w rękę? — spostrzegła obwiązaną rękę chustką, na której występowały krwawe piętna.
 — Bagatela; wyskakując z bryczki, upadłem rękoma na szaber.
 — Mówiła mi służąca o tym wypadku, ale powiadała, że nikomu, prócz bryczki, nic się nie stało.
 — Nic nie znacząca rana, spirytusem zaleję i boleć przestanie.
 Janka dosyć żywo poszła po spirytus i pomimo jego oporu odwinęła mu chustkę z ręki. Janowa przyniosła miednicę z wodą, w której wymoczył rękę i zalał spirytusem pękniętą w środku dłoń; obwinęła ją świeżym kawałkiem płótna. Spirytus tak go szczypał w ranie, że zbladł i pot rzęsisty okrył mu twarz rosą, zacinał z bólu zęby i szeptał z trudem:
 — Niech-że mnie pani nie rozpieszcza... niech-że mnie pani nie przyzwyczaja, bo gotów jestem sobie całe ręce rozgnieść, aby zmusić panią do opatrunku.
 Janka spojrzała na niego jasnym, dobrym wzrokiem. Pocałował ją w rękę.
 — Wiedziałem dawno, że pani bardzo dobra.