Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/155

— 153 —

 — Jakto, jak zwykle?
 — Tak, faktycznie, widziałem kilka razy, że psy nie mówią mu nic, ale idą do niego i łaszą się.
 — Na Boga! nie wiedziałam, że okolica ma taką nadzwyczajność.
 — Może wkrótce pani go pozna. Bardzo bogaty, wykształcony i straszliwie przykry w stosunkach, ale że wielki pan, boją się go wszyscy i wywiera na całą okolicę dziwny wpływ. Chłopi nazywają go „antychrystem“. Jako gospodarz, nie jest świetny, ale majątkiem administruje znakomicie. Bardzo dobrze jesteśmy z sobą i już mi nieraz powiedział prosto w oczy: Grzesikiewicz, ty jesteś cham, ale cię kocham, i dlatego, że jesteś dopiero elementalem ludzkim, z twojej rodziny wyjdzie wielka dusza.
 — Skąd on się wziął tutaj?
 — Akurat rok temu okrągły sprowadził się prosto z Paryża. Stary Witowski z Witowa, stryj jego, zapisał mu Witów, aby majątek nie wyszedł z nazwiska, ale tyle pozostawił legatów filantropijnych, tyle zobowiązań moralnych a dziwacznych, że tylko szaleniec mógł przyjąć zapis, pomimo że to fortuna magnacka.
 — Opowiadał mi pan Skulski dziwne rzeczy o tym Witowskim.
 — No, już dosyć anegdot krąży po okolicy na jego conto.
 — Chciałabym go poznać.
 Grzesikiewicz zaczął się śmiać.
 Janka wzdrygnęła się lekko.