Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/184

— 182 —

 — Mówiła ciocia, że pojedziemy na preferansa, tak, przypominam sobie, że mówiła.
 — To przyjść można? Aha, nareszcie, zabieram pani trzy jednem biciem.
 — Mogę przyjść do Zaleskich w niedzielę? — zapytał prosząco, a ciszej.
 — Skądże ja mogę dawać panu pozwolenie! Bywa pan tam codziennie, tylko u nas raz na miesiąc — powiedziała jakby z wyrzutem.
 — A mógłbym tutaj bywać codziennie?
 Zosia się zarumieniła, przymknęła oczy, aby ukryć radość, i, posuwając kamień, odpowiedziała:
 — Chce pan, naprawdę?
 — Bardzo! bardzo! — powtórzył, chcąc wziąć ją za rękę.
 — A zrobi pan to wszystko, o co poproszę?..
 — Wszystko, pod warunkiem, że teraz pani zrobi to, o co poproszę.
 — Dobrze.
 — Proszę mi podać rączkę.
 Podała mu nieśmiało, wziął ją delikatnie i gorąco ucałował.
 — Panie Stachu! bo się pogniewam, tak nie można — broniła się surowo.
 Puścił jej rękę nieco zaambarasowany, czuł, że się posunął za daleko.
 — Pani mi daruje, ale przysięgam, że się to nigdy nie powtórzy — prosił pokornie, głęboko zmartwiony, bo Zosia, z namarszczoną brwią, odsunęła się nieco dalej.