Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/227

— 225 —

 — Jakże się mają wnuczki pani dziedziczki? No, tak, pani dziedziczki.
 — Nie widziałam ich, jak łoni, kiej przeszłego roku — poprawiła się — moja pani Józia miała list od nich niedawno; a no, cóż, są zdrowe, uczą się...
 — Prawda, jaka to miła osoba ta panna Janina?
 — A juści, że prawda, moja pani, a to daleko szukać takiej panny, bo to i figurna, i piękna, i uczona. Prawdziwa pani.
 — Ale i pan Andrzej jak malowanie — cedziła wolno Osiecka.
 — Przecież, a dobry! Takich synów to mało na świecie.
 — Słyszałam, że się żeni? — badała dalej, dyskretnie się uśmiechając.
 — Czasby mu było, ale poczekać jeszcze może... — wywinęła się stara.
 — Zmieniłem rower, kupiłem teraz sobie Brensbora; jak dziedzic przyjedzie, to pokażę.
 — Aha, to pan niby tego, kołuje... — zapytał Głogowski, wykreślając palcem kółeczko w powietrzu, na wysokości czoła Zaleskiego.
 — Trenuję się, panie — poprawił z naciskiem. — Brałem udział w tegorocznym rekordzie Warszawa — Radom, przyjechałem czwarty, bo nie byłem dobrze przygotowany i rower miałem podły, ale na przyszły rok będę pierwszy z pewnością.
 — Nic dziwnego, kto ma takie obiecujące nogi! — drwił spokojnie Głogowski.