Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/269

— 267 —

podniesieniu się z łóżka Orłowskiego i przesiadywał wspólnie z Andrzejem całe wieczory, grając w domino z Orłowskim, bawiąc Jankę swojemi dzikiemi z psem sztukami, albo skulony na krześle, zły, milczał cały wieczór, skubiąc brodę i świdrując żółtemi oczyma Grzesikiewicza.
 — Wie pani, zarobiłem na kamieniach przez trzy miesiące pięćset rubli — powiedział raz w miejsce powitania, drgającym, rozbitym z radości głosem.
 — A ileż pan chce zarobić jeszcze? — zapytała drwiąco.
 — Tysiąc, co najmniej, a może być dwa! — uśmiechnął się lubieżnie do tej sumy.
 — No, a później na czem pan myśli zarabiać?
 — Na czem się tylko da. Będę kupował od Grzesikiewiczów budulcowe drzewo i będę je dostawiał do Warszawy wielkim zakładom ciesielskim. To początek, a później chcę się wziąć do handlu zbożowego; w tym roku Żydzi pozarabiali na nim ogromne pieniądze, czemu ja nie miałbym także zarobić, co?
 — Rzeczywiście, czemu! Dlaczego i pan nie miałby zrobić majątku?
 — Będę go miał, zobaczy pani! — wsunął ręce w rękawy i patrzył na nią z jakąś dziką, wilczą czułością.
 — Rzuci pan wtedy służbę na kolei.
 — Tak.
 — Powinien się pan wtedy ożenić, żeby te miljony nie pleśniały w skrzyniach — powiedziała wesoło, podsuwając mu szklankę herbaty.