Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/277

— 275 —

znawał, popsuł mu humor. I już do końca, do samego odjazdu, traktował go z subtelną pobłażliwością.
 — Śmieją się z niego, ale rutyna zawsze się śmieje z postępu — powiedział Andrzej po ich odjeździe.
 — Pan, to już duszę i ciało sprzedał gospodarstwu.
 — Ciało tak, ale duszę komu innemu — odpowiedział, patrząc się na Jankę. Zaczęła mu zbyt prędko przysuwać herbatę i tak niezręcznie, że szklanka zleciała i rozbiła się na miazgę o posadzkę.
 — To na szczęście tłucze się szkło — zawołał wesoło.
 — Ale na czyje?
 — Nie wiem, ale myślę, że na tego, komu była przysuwana herbata.
 — Jeśli tak, to dodam jeszcze od siebie życzenia szczęścia.
 — Życzy mi pani...
 — Ja zawsze i wszystkim życzę, aby byli szczęśliwi — powiedziała wymijająco.
 Orłowski uśmiechnął się nieznacznie i poklepał kolano Andrzeja, który rozpromienił się niby słońce i tak świecił radością, że Janka się zlękła, bo pomyślała, że może dzisiaj się zechce oświadczyć. Nie odezwała się i z namarszczoną brwią, chłodna i zimna, siedziała dosyć sztywno, nie spoglądając nawet na niego.
 Andrzej wyjął z kieszeni papiery i rozłożył je na stole.