Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/282

— 280 —

 — Za pierwsze, to jucha zapłacił po ludzku.
 — Dla zachęty, mądry on, kiej Żyd! Zapłacił pierwej, a teraz nas krzywdzi.
 — Wzięliśta Marcin, to czegój pyskujeta!
 — A miałem robić co? Może mu darmo dam kamienie, abo je wezmę do chałupy?
 — Oszukaniec, psiamać!
 — Ścierwa! a to kiej pies się łasił i skomlał, coby mu tylko wozić!
 — Bez to on i teraz gryzie, nie bój się, Wawrzon, myślał on, co robić!
 — Ino go zdzielić kłonicą po ty wilczy mordzie, niechby obaczył, co to oszukiwać.
 — Poganin zapowietrzony. Mówią, co ino Żydy oszukują, a to swój, i pies taki...
 — Jaki on ta swój, obieżyświat!...
 Leciały groźby, wyrzekania, klątwy; pięści się zacisnęły, oczy rzucały błyskawice, twarze świeciły posępną, groźną nienawiścią; skupili się, baty zaciskali w rękach, przestępowali z nogi na nogę, drapali się w głowę, spluwali i stali kupą bezradną.
 Domyśliła się, że to o Świerkoskim mowa.
 Posłała przez jednego z chłopów list do Głogowskiego, a nazajutrz, spotkawszy Świerkoskiego, zapytała:
 — Skończył pan już z kamieniami?
 — Wczoraj właśnie wypłaciłem już chłopom za ostatnie fury.
 — Słyszałam. Chłopi błogosławili panu i wydawali się bardzo zadowoleni... bardzo.