Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 01.djvu/283

— 281 —

 — Bardzo naturalne, płacę co do grosza, co się komu należy...
 — O, to szlachetnie, bardzo szlachetnie... — mówiła drwiąco.
 Podniósł szybko na nią oczy, pociemniała mu twarz, usta drgnęły nerwowo i rzekł cicho:
 — Pani myśli, że ich oszukałem, okradłem; nie, słowo, że nie.
 — Ja nic nie mówię i nie myślę, co pan robi, bo mnie to absolutnie nic nie obchodzi. — Skinęła mu pogardliwie głową i, poszedłszy do domu, opowiedziała ojcu o wszystkiem.
 Orłowski się nie zdziwił.
 — Znam go dobrze, to głupi i zły człowiek. Ile on mi już wprost łajdackich propozycyj robił! To wstyd mówić o tem.
 — Może ojciec którego dnia pojedzie ze mną do Kielc?
 — Nie mogę, przysięgam Bogu, nie mogę. Poproś Zaleskiej, niech jedzie z tobą. Czy chcesz co kupować?
 — Tak, jak ojciec wie, prawie nie mam garderoby i bielizny. Wszystko trzeba kupić. Wszystko, co było, wyprzedałam.
 — Nieciekawym gdzie! — krzyknął ze złością, ale uspokoił się prędko, pocałował ją w czoło dosyć szorstko i miękkim, łagodnym głosem powiedział: — Ile chcesz pieniędzy?
 — Sama nie wiem, ale dosyć wydać będzie trzeba, bo wszystkiego potrochu należałoby kupić. — Mó-