Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/028

— 24 —

 — Panno Zofjo! panno Zofjo! — wyrwało mu się z piersi.
 — Niech mi pan powie, co pana tak martwi, proszę o to. Czy to służba?
 — Nie, nie.
 — Może mama chora, albo wuj który?
 — Nie, nie... doprawdy...
 — Aha! pewnie mama napisała jaki niebardzo słodki list. Opowiadał mi ktoś ze stacji, że pan wszystko mamie opisuje i tylko to robi, co mama zaleci lub poradzi.
 — Tak, prawda; robię to, bo mama mnie przecież kocha i życzy mi najlepiej w świecie, więc byłoby niewdzięcznością z mojej strony, gdybym jej nie pisał o wszystkiem, co robię. A zresztą, mama zajmuje się mojemi interesami.
 — Więc ostatni list od mamy był taki nieprzyjemny? — pytała trochę zirytowana.
 — Tak, istotnie, był niezmiernie przykry, bardzo przykry — skarżył się płaczliwie.
 — Cicho! — krzyknęła Tola, zaczęła nasłuchiwać i wyciągnęła próżną filiżankę do Zosi.
 Zosia wstała, a chora, drzemiąca w fotelu, podniosła oczy na nich, uśmiechnęła się łagodnie, poruszyła ustami, i znowu powieki jej spadły i spała dalej.
 Zosia, podawszy Toli herbatę, siadła przy nim.
 — Musi mi pan pokazać ten list. Proszę o to, bardzo proszę, bardzo...