Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/032

— 28 —

 — Kocham! — śpiewały jej wielkie niebieskie oczy, pełne łzawych blasków rozkoszy.
 — Kocham! — odpowiadały jego oczy.
 — Kocham! kocham! kocham! — śpiewało im w mózgach, w duszach, w krwi młodej, i wszystko w nich, i wszystko dookoła śpiewało im ten hymn szczęścia, miłości, upojenia.
 Zarzuciła mu bezwiednym ruchem ręce na szyję, oplotła go sobą, i przez łzy, przez miłość, przez bojaźń i rozkosz, szeptała upojona i porwana czarem tej chwili:
 — Stachu mój! Stachu mój! kocham cię!
 Nie mógł mówić ze wzruszenia, dopiero po chwili pewnej, klęknął przed nią i zapewniał drżącym głosem o swojej miłości wiernej, przysięgał jej na śmierć i życie.
 Wreszcie, kiedy już powrócili do jakiej takiej równowagi, Staś otrzepał chusteczką kolana, wytarł spoconą twarz, zapiął wszystkie guziki surduta, i poważnym, nieco drżącym głosem, rzekł:
 — To ja pójdę pomówić z ciocią pani...
 Tak, teraz czuł się mężczyzną.
 — Nie, nie teraz, nie śmiałabym spojrzeć jej w oczy, a zresztą nie przyjechała jeszcze, ale niech pan już idzie.
 Pocałował ją w rękę i nachylił się, jakby chcąc pocałować w twarz.
 — Nie, nie, Stachu... panie Stanisławie! — szepnęła, uchylając głowę, a wysuwając rozchylone karminowe usta.