Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/039

— 35 —

nika, który szedł śmiało od porażki do porażki, bo wierzył, że zwycięży wkońcu.
 Współczuła mu serdecznie, ale w tem współczuciu była jakaś odrobina zadowolenia z tego, że nietylko jej się źle dzieje, nietylko ona się męczy.
 — Tak mi pana żal szczerze, że...
 — Nie kończ pani, nie przyjechałem po słowa pociechy, ani współczucia, bo te mi nie pomogą. Przyjechałem, aby panią zobaczyć, aby powiedzieć to, co mówiłem, bo się już przepełniło we mnie, a czy pani słuchała, czy mnie żałuje, grubo mi to obojętne. Tak, tak, tak! — wołał, uderzając ze złością w stół.
 Uśmiechnęła się cierpko, bo ją nieco dotknęły te słowa.
 — Odebrał pan ostatnie listy moje?
 — Odebrałem.
 — I nic pan mi nie powie?
 — Powiem: powinna pani była tak zrobić, jak pani zrobiła.
 — Czy powinnam? — powiedziała z naciskiem, bo ją podrażniło to: powinna.
 — Mniejsza o wyraz; dobrze pani zrobiła, pozostając przy ojcu. Cóżby pani miała w teatrze?.. rozkosz, sławę, nieśmiertelność?.. Nic z tego, walkę tylko, walkę marną o marność, walkę o cień, którego nikt jeszcze nie uchwycił.
 — A cóż tutaj?
 — Chociażby i spokojne wegetowanie.