Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/041

— 37 —

 — Najlepszą rzecz pani robi, jaka pozostała do zrobienia.
 — I ostateczną...
 — Przedramatyzowuje pani. Kobiety zawsze wpadają w ostateczność.
 — Żółcią pan dzisiaj oddycha i goryczą.
 — Nie miodem mnie życie poi. Zresztą, czas przerwać dialektyczne obełgiwanie się i wspólne lamenty na los. Każdy dostaje to, co mu się należy.
 — A należeć mu się powinno szczęście, a tego nie dostaje.
 — Dlaczego mu się należy? skąd pani to wie, że człowiek powinien być szczęśliwym?
 — Bo chce.
 — Więc niech je pani wyrwie skąd bądź, jest do wzięcia zawsze.
 — Gdzie?
 — W nas samych i tylko w nas samych.
 — Niema go we mnie! — odpowiedziała cicho.
 — Ha! to go niema dla pani nigdzie...
 Nie odpowiedziała, oczy miała pełne łez, a serce goryczy i żalu.
 — No, dosyć, czas mi już odejść, pociąg zaraz nadejdzie. Żegnam panią i życzę z całej duszy szczęścia, którego pani tak łaknie bardzo, a wszystko się gnie przed duszą w ekstazie, powiada Avicenna, stary scholastyk.