Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/049

— 45 —

musiałam posłać pieniądze do Wiednia, za dzieci, to przecież pierwsze. Zaczniemy pojutrze młócić pszenicę, to się z pierwszych pieniędzy odda — tłumaczyła się miękko.
 — No, dobrze, a sprzedać zaraz, bo teraz pszenica stoi fajn.
 A Andrzej rad, że ma powód, pojechał po raz drugi dzisiaj do Bukowca i zaraz od progu zaczął:
 — Przyjechałem prosić pani o odwiedzenie Krosnowy. Ponieważ tam zawieszają portjery, firanki i obrazy, a ja, ani moi, niebardzo się znamy na tem, więc, jeśliby pani była łaskawa pojechać i zobaczyć i co złego pani spostrzeże, powiedzieć, to się przerobi tak, jak pani będzie chciała, dobrze? — prosił, całując ją po rękach.
 — A dobrze, miałam chęć pojechać trochę sankami.
 — To się przejedziemy.
 — Ale warunek, a raczej prośba!..
 — Spełnię sto i jeden.
 — Będziemy jechali prędko.
 — Jak wicher, bułanki moje nie lubią człapać wolno.
 — A sanna przetarta?
 — Jak po szkle, tak wyszlifowana.
 — Na szosie?
 — Wszędzie.
 — Ślicznie!.. poszalejemy!.. — zawołała wesoło, bo poczuła ogromną chęć ruchu.
 — Jedziemy zaraz?