Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/071

— 67 —

 — Ponieważ nie zawiniłem, więc niesłusznie mnie pani karze; ale, że widzę panią po raz pierwszy, że jest pani narzeczoną Andrzeja, że chcę żyć w zgodzie, więc niech mi pani zapomni przykrość mimowolną. — Wyprostował się na krześle i spojrzał na nią prosto.
 Zmieszała się, bo to spojrzenie miało taką siłę, że głowa jej drgnęła jakimś poprzecznym ruchem, poprawiła się na krześle.
 — Pani mi odpowie? — dodał.
 — Tem, że sannę lubię bardzo.
 — Przypuszczam, że pani nie zna prawdziwej sanny, bo konie Andrzeja, chociaż niezłe, ale człapaki, chodzą trochę szybciej od wołów.
 — Przesadzasz i to bardzo, trzy mile jechaliśmy półtory godziny.
 — To większa przesada, daję ci słowo, ale co tam, jedźcie państwo ze mną, odwiozę was do Bukowca. Zobaczy pani i poczuje prawdziwą jazdę sankami.
 — To znaczy, z wywróceniem — uśmiechnęła się.
 — O, nie, a zresztą, to zależy od szczęścia.
 — Miałeś pojechać po pannę Jadwigę — wtrącił Andrzej, bo nierad był z propozycji Witowskiego.
 — Jasinowski ją odwiezie. Ale uprzedzam, że będziemy jechali szalenie.
 — Zgoda, ale wracam do wywrócenia...