Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/084

— 80 —

 — Widziałem pana Grzesikiewicza w bufecie — powiedział Świerkoski, słysząc jej słowa.
 — Kiedy?
 — Dzisiaj.
 — Przywidziało się panu. Ręczę, że gdyby był w bufecie, byłby i tutaj! — odpowiedziała gniewnie. — Czego ten idjota chce, poco dzisiaj przyszedł? — pomyślała.
 — Ręczę pani, że w bufecie był. Wydawał się jakiś zmartwiony, wpadł do bufetu, siedzieliśmy z Karasiem i oglądali nowe karty, jakie sprowadził z Sosnowca, przystanął przy nas, popatrzył i zaraz wyszedł; myśleliśmy, że poszedł, jak zwykle, do państwa.
 — Nie był, musiał mieć ważny interes i brakło mu czasu... — szepnęła, jakby usprawiedliwiając.
 — O tak, przecież narzeczony może mieć interesa ważniejsze, niż odwiedzanie... może... tak...
 — Z czegóż się pan śmieje? — zawołała porywczo, bo po ustach Świerkoskiego przesunął się zjadliwy uśmieszek.
 — Nie śmieję się, wydaje się pani — powiedział poważnie, wsuwając ręce w rękawy.
 Spoglądała na niego podejrzliwie, bo ją uderzył jego suchy, szydzący akcent.
 Świerkoski dzisiaj był szczególny; nie poruszał się prawie na krześle, siedział prosto i sztywno, tylko oczy z błyskawiczną szybkością biegały mu po pokoju. W twarzy zamkniętej, więcej