Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/088

— 84 —

rozdzierał jej wprost mózg hukiem i rozprężał wszystkie tętnice bólem.
 Andrzej patrzał na nią i pił spojrzeniem z jej źrenic każdy błysk i każde uczucie.
 — Czy to... prawda?... — zapytał wolno, ale tak wolno i ciężko, jak pyta umierający. Pot zalewał mu oczy świecące krwawo i rozpaczliwie, opierał się o stół, bo wydawało mu się, że zaraz padnie i umrze.
 Nie odpowiedziała, tylko patrzyła na niego takim dziwnym, okropnym wzrokiem, pełnym krzyku i rozpaczy, że zadrżał, jakiś błysk nadziei przeleciał mu przez mózg: usta, oczy, cała twarz zaczęła mu latać, rękoma bił powietrze, nie mogąc tchu złapać i nagła, oślepiająca, śmiertelna radość, niby burza, zerwała się w nim; nie mógł mówić, trząsł się ze wzruszenia i rzucił się jej do nóg z okrzykiem jakimś dzikim i zaczął okrywać jej stopy i suknię pocałunkami.
 Odsunęła go łagodnie, podniosła z ziemi list i oddała; a kiedy odbierał go, nie rozumiejąc nic, pochyliła się szybko, pocałowała go w rękę i wyszła z pokoju.
 Stał osłupiały, zmartwiały, nieprzytomny i patrzył na drzwi, któremi wyszła.
 — A! a! a!... — wyrwało mu się z gardła. Ubrał się cicho i wyszedł.
 Siadał do sanek nieprzytomny i patrzył na stada wron, tłukących się po drodze, po kupach końskiego nawozu; uciekały przed końmi i opa-