Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/097

— 93 —

 — Od zachwytu do wiary znacznie dalsza droga, niż nam się zdaje.
 — Sądzę, że nie.
 Zaczęli jedną z tych przesubtelnych rozmów, w których nietylko słowa i pojęcia, ale ich najlżejsze odcienie rozcina się i przepatruje. Andrzej zwykle milczał, bo albo nie rozumiał, o czem mówią, albo się nudził, ale dzisiaj opuścił się w krześle i nic nie słyszał zupełnie, a czuł się tak wyczerpanym, rozbolałym, zmiażdżonym, że siedział w uroczystej ciszy duszy, omdlewający z nadmiaru cierpienia.
 — My mówimy, a pan Andrzej coś milczy zawzięcie.
 — Jeść mi się chce — powiedział szczerze, bo w tej chwili przypomniał sobie, że nie jadł od rana i głód zaczął mu ssać wnętrzności.
 — Od trzech dni mało co jadłem — usprawiedliwiał się.
 — O, to coś niezwykłego! co ci się stało? konie padły, owce zdychają?
 — O, nie, nie!.. — zaprzeczał smutnie, nie odczuwając ironji.
 — Z rodziców które chore? — zapytała Jadwiga ze współczuciem — bo po głosie czuję, że pan cierpi.
 — Niesłychane! Andrzej cierpi i cierpi nie z powodu strat materjalnych... aha, możeś ty chory?