Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/111

— 107 —

 — Z czem? — zapytała niechętnie.
 Świerkoski stanął przy stole, nachylił się nieco ku niej, i, nie podnosząc oczu, któremi biegał po stole, mówił:
 — Natychmiast powiem, mogłem to dawniej mówić, ale czekałem, bo... Grzesikiewicz był jeszcze narzeczonym pani; czekałem, nim być przestanie.
 — Zechce pan mówić prędzej, bo nie mam czasu.
 — Jestem pewny, że skoro pani powiem to, z czem przyszedłem, to znajdzie pani czas dla mnie...
 Usiadła gwałtownie, miała ochotę zawołać na Rocha, żeby go wyrzucił.
 — Słucham...
 — Nie umiem mówić pięknie, ale każde moje słowo ma wagę.
 — Kamieni — wtrąciła ironicznie.
 — Rubli choćby, czegoś solidnego zawsze. Otóż przyszedłem z propozycją, jakby to krócej powiedzieć, że mogę się z panią ożenić! — wyrzucił mocniej i utkwił żółte oczy w jej źrenicach, i głaskał psa, który się spinał obok niego na stół.
 — Pan dostałeś pomieszania zmysłów! — zawołała, zrywając się z krzesła.
 — Nie, słowo daję, że ja tu obecny, jestem przytomny i, po długiem rozmyślaniu, postanowi-