Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/124

— 120 —

 — A, zapomniałem powiedzieć, że dzisiaj, na polowaniu, rozmawialiśmy o pani.
 — Zobaczę, czy powinnam być wdzięczną za zaszczyt...
 — Ale, bo to nie był ktoś zupełnie obcy pani. Sam mnie zaczepił, odciągnął z koła, i tak par force pytał o zdrowie pani.
 — Grzesikiewicz? — szepnęła cicho i czuła, że fala krwi płomieniem oblewa jej twarz i ręce.
 — Zgadła pani. Ogromnie się zmienił od tego czasu, kiedym go poznał u państwa. Był z nim jakiś Witowski, bardzo cudaczny człowieczek.
 — Dlaczego cudaczny?
 — Nie strzelał zupełnie. Miał stanowisko obok mnie. Wyszedł na niego najpierw zając: nic, oparł się o drzewo i patrzy spokojnie; zając skręcił na mnie. Zabiłem go. Później wysunął się lis, był już o jakie dziesięć kroków, a ten podniósł szyszkę i rzucił na niego. Założyli kocioł na sarny, wyszedł młody jelonek, pyszna sztuka, i tak blisko krajał las, że można go było zabić z rewolweru; ale Witowski zaczął mu pogwizdywać i nie strzelił. Brogowski z Doleżan wściekał się ze złości i zaczął dosyć urągliwie mówić o paryskich strzelcach i nowej szlachcie. Witowski wysłuchał i powiada wkońcu:
 — Do ludzi tylko strzelam, ale nie pudłuję.
 Brogowski, że to szlachcic sierdzisty i stary awanturnik, pokręcił wąsów i rzecze: