Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/141

— 137 —

Roch całował ją po rękach, obejmował za kolana i ze łzami szeptał:
 — A juści, że zachorzał, a juści... że się pewnikiem zamrze panisku, a juści...
 Poszła prosto do pokoju ojca i krzyknęła z przerażenia, ujrzawszy jego głowę ogoloną zupełnie, pokrytą ranami, twarz cała była w ranie, na oczach miał przepaskę.
 — Jezus, Marja!
 — Cicho! — szepnął doktor, który przyszedł za nią. — Chodźmy stąd.
 — Usnął niedawno — powiedział, wprowadzając ją do saloniku.
 Grzesikiewicz, który tam był, w milczeniu podszedł i gorąco ucałował jej ręce.
 — O, jaki pan jesteś dobry — szepnęła z głęboką wdzięcznością, patrząc na jego twarz zbiedzoną, zmizerowaną, po której teraz latały płomienie radości jakiejś.
 — Cicho! przejdziemy chyba do stołowego, tutaj jeszcze za blisko chorego.
 — Pani się położyć powinna, już późno, trzecia. Musi pani czuć się bardzo zmęczoną...
 — Nie, nie, będę siedziała do rana przy ojcu, może czego będzie potrzebował.
 — Pójdziesz pani spać natychmiast! o ojcu ja pamiętam — napisał śpiesznie doktor na kartce, bo już założył respirator.
 — A dobrze, czuję się strasznie znużoną i tak głowa mnie boli, boli... — ścisnęła sobie