Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/166

— 162 —

spostrzegłszy pierwszą stokrotką! Blaga i dzieciństwo!.. — dokończyła drwiąco i szła dalej, strącając parasolką pierwiosnki i kłapiąc po rzadkim, wilgotnym żwirze alei za dużemi kaloszami.
 — Kiedy pani jedzie do Warszawy?
 — W sobotę w nocy, a raczej bardzo wcześnie w niedzielę, to jest jutro.
 — Jeśliby pani zechciała mi jedną rzecz kupić...
 — A owszem, cały dzień zwykle spędzam w Warszawie.
 — Często pani jeździ?
 — Ostatni raz byłam dwa tygodnie temu u ojca.
 — Zdrowszy?
 — Fizycznie zupełnie zdrowy, tylko umysłowo jak dawniej.
 — Można spytać, kiedy ślub?
 — W początkach maja. — Wyręczyła ją Helena, bo Janka pochyliła się nad fiołkami.
 — W naszym kościele?
 — Tak. Odbędzie się rano, pocichu, a po śniadaniu, jakie będzie u nas, wyjazd do Krosnowy.
 — Poprawię cię, Helciu. Po śniadaniu wyjazd prosto do Włoch, to moja wina, opowiadałaś mi tyle cudów, że namówiłam pana Andrzeja, abyśmy prosto od ołtarza tam pojechali.
 — Do Włoch! Co za romantyczna podróż! O, tak! to bardzo poetycznie; ręka w rękę płynąć