Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/210

— 206 —

 — Dziękujemy, dziękujemy!.. cóż słychać u pana, panie Stanisławie? mamusia zdrowa?
 — Dziękuję i mama zdrowa i żona...
 — Pan się ożenił?
 — Tak, szanowna pani dziedziczko, dobrodziejko!.. w miesiąc po państwa wyjeździe zawarłem związek małżeński z panną Zofją Osiecką!.. o, widzi pani dobrodziejka, żona się z okna kłania! — mówił z powagą.
 — Dzień dobry! — krzyczała Zosia z okien dawniej Zaleskich i po chwili zbiegła na dół i rzuciła się w ramiona Janki i całowała ją z uczuciem dawnej przyjaciółki.
 — No i mnie się coś należy z tego! — żartował Andrzej.
 — Jak państwo ślicznie wyglądają oboje!.. Ja także chciałam, abyśmy ze Stasiem, z mężem, pojechali za granicę po ślubie, ale... ale... jakże? Włochy bardzo piękne?
 — Bardzo piękne.
 — W Rzymie państwo byli, bo widzieliśmy listy...
 — Byliśmy. Czy są jakie konie? — zwróciła się do Andrzeja, bo ją niecierpliwili.
 — Są, chłop szykuje siedzenia, możemy już jechać.
 — A Ojca świętego państwo widzieli?
 — Widzieliśmy, ale daruje pani, że nie będę teraz opowiadać, bo jesteśmy dosyć zmęczeni drogą i pilno nam do domu.