Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/225

— 221 —

 — Pani zemdlała?.. ale kiedy?.. — pytał, jakby nie wiedząc o tem.
 — Skorośmy tylko wysiedli.
 — No, no, nie wiedziałem!..
 — Że co? — podchwyciła.
 — Że pani umie takie rzeczy odczuwać tak mocno.
 — Zawżdy kobieta je miętsza, kiej menszczyzny! — wtrąciła stara sentencjonalnie.
 — Przyznam się, że pierwszy raz jechałam z taką szaloną szybkością.
 — Urządzimy sobie jeszcze nieraz podobną sannę, żeby się pani przyzwyczaiła i nie mdlała.
 — Nie, więcej już tak nie pojadę, a przynajmniej nie pańskiemi końmi — powiedziała z naciskiem, bo ją drażnił ironiczny ton jego głosu.
 — Wyrychtujemy sanie, założymy bułanki i pojedziemy, jak Boga tego kocham, że jaż... ha! Matka, dajno jeszcze gorzałki, napijemy się z panem Witowskim.
 Ale matka, widząc, że stary już pijany, podniosła się, ujęła go pod pachę i chciała wyprowadzić.
 — Nie ciągaj, jak mówię, gorzałki postaw, to postaw. Pan Witowski jest jaśnie pan dziedzic i ja jestem jaśnie Pietr dziedzic. Postaw gorzałki, niech się dwa dziedzice ucieszą, jak Boga tego kocham, wesołym dziś taki, to... — nie skończył już, bo go Andrzej ujął mocno pod ramię i wy-