Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/243

— 239 —

 — Pani Janina! Ależ zrobiła mi pani ogromnie dobrą niespodziankę.
 — Szczęśliwiem trafiła, bo na jakąś uroczystość.
 — To dzieci z naszej ochrony śpiewały, odprowadziłam je, bo taki cudny czas.
 — Ja dotychczas nie mogę jeszcze pozbyć się zdumienia, patrząc na to.
 — Cóż panią dziwi? Wezmę panią pod rękę, bo niezbyt dobrze widzę.
 — Mam powóz, to pojedziemy. Jechałam właśnie do pani.
 — Przejdźmy, to tak blisko.
 — Co mnie dziwi? No to, co widziałam, być może dla pani jest to rzecz naturalna, ale dla mnie zupełnie nowa i zdumiewająca.
 — To brata zasługa i inicjatywa ta ochrona. Dawno państwo wrócili? — zapytała prędko, bo nie lubiła mówić o swoich czynach filantropijnych.
 — Przeszło miesiąc. Wybierałam się dawno do pani, ale mąż ma tyle roboty, a potem, zanim się do tego nowego życia nieco przyzwyczaiłam...
 — Czekałam dawno na panią, dawno.
 — Daruje mi pani, bo już jestem.
 — I nie puszczę rychło, musi mi pani odświeżyć wrażenia Włoch, bo to już trzy lata, jak tam byliśmy po raz ostatni, trzy lata, jeszcze