Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/248

— 244 —

 Janka spojrzała na niego ostro, podrażniona tym krótkim dźwiękiem, ale nie miała już czasu mówić, bo wszedł Andrzej.
 — Jesteśmy teraz wszyscy, tak, jak chciałam — mówiła Jadwiga.
 — Sami bliscy.
 — Ja nie mam prawa zaliczać się jeszcze do tych bliskich.
 — Zaliczamy jednak panią, bo Andrzej już dawno do nas należy.
 Andrzej przysiadł się bliżej niego. Janka wstała, ujęła Jadwigę pod ramię i chodziły przyciśnięte do siebie, i mówiły cicho.
 Wniesiono lampę, która napełniła seledynowemi blaskami jedną część pokoju, na resztę rozsypując zaledwie pył świetlany.
 — Kochałam panią, jeszcze nie znając, z opowiadań męża, i czekałam dawno tej dzisiejszej chwili.
 — Wyglądasz dzisiaj na bardzo szczęśliwego? — zagadnął Stefan.
 — Jestem istotnie szczęśliwy, no, bo powiedz...
 — Chcesz wyliczać pierwiastki swojego szczęścia, daj spokój, dość mi spojrzeć tam — wskazał głową na Jankę — aby wiedzieć więcej, niż mi powiedzieć możesz... — Usta mu zadrgały, a przez oczy przeleciał jakiś zimny błysk, jakby niechęci czy zazdrości. Patrzył długo na twarz