Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/266

— 262 —

 — Ale zanim to zrobię, mogę jeszcze usłyszeć, co mi powiedzieć chciałaś.
 — Chciałam się ciebie spytać, jak my dalej żyć będziemy? — zapytała po długiej pauzie.
 — To już od ciebie tylko zależy, panią tutaj jesteś, jak zechcesz tak będzie.
 — Tak, a tymczasem twoi liczą mi każdy kawałek chleba i traktują jak obcą.
 — Bo jesteś obcą, bo chcesz nią być, bo nic cię my nie interesujemy, albo przynajmniej tyle, co te sprzęty. — Odsunął nogą krzesło, wszystkie żale do niej, długo tłumione, budziły się i rozpierały duszę, gorycz sączyła mu się z ust.
 — Zamknęłaś się w sobie i nie dbasz o resztę, która żyje obok ciebie, i być może, iż żałujesz wyjścia za mnie, być może... — powtórzył ciszej.
 — Nie, o nie! — zawołała, przeniknięta jego głosem.
 — Traktujesz wszystkich zgóry, a nie wiem dlaczego, chyba dlatego, że cię tak bardzo kochają.
 — Nie, nikogo i nigdy zgóry nie traktowałam, zobacz raczej, jak mnie traktują twoi rodzice.
 — Głupstwo! co tam ojciec lub matka wygadują, nie zważaj na to.
 — To mnie obraża! — wykrzyknęła zdenerwowana tą kłótnią spokojną.
 — Na to jest rada. Ponieważ rodziców od gadań nie oduczy nikt — wiesz przecie, że to