Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/281

— 277 —

wzrokiem; spostrzegła to i włożyła kapelusz, który dotychczas niosła w ręku.
 — Niech pani się nie szpeci tem pudłem — zaprotestował.
 — Nie lubię, żeby mnie taksowano oczyma — powiedziała twardo.
 — Kto pani jest? — Uderzyły go jej słowa, niby pejcz przez twarz.
 — Człowiek.
 — Wielka ambicja jest zasadniczą cechą pani.
 — Mówimy o umarłej! bo gdyby jeszcze ta ambicja żyła we mnie, to nie szłabym tą drogą z pewnością.
 — Nie rozumiem.
 — Byłabym gdzieś w świecie. Może byłabym wielką artystką, może niczem, ale nie siedziałabym w Krosnowie, to pewna.
 — Z dobrych żon wprawdzie mniej jest pożytku, niż z wielkich artystek, ale... można być i wielką kobietą w Krosnowie.
 — Dla kogo? — Pożałowała tego zapytania, wydało jej się dziecinnem.
 — Dla samej siebie, dla ludzi, dla męża, dla jaśnie Pietrza dziedzica.
 — Dlaczego pan zawsze kończy drwinami?
 — Drwiny są często tarczą przed własnem sercem — odpowiedział ciszej i smutniej.
 — A może tylko flirtem z nowego repertuaru...
 — Bardzo pani jest szczęśliwą w Krosnowie?