Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/289

— 285 —

 — Ma mama Józi dzieci.
 — A jak mi się chce twoich, mój parobku kochany, co? twoich mój Jędrusiu.
 Uwiesiła mu się u ramienia i głaskała go po twarzy i włosach, rada z własnej śmiałości i okazji wypowiedzenia najgłębszych swoich pragnień, na których urzeczywistnienie czekała z coraz większą niecierpliwością.
 — A może dochtór je potrzebny, abo co? — szeptała dalej.
 — Nie mówmy o tem. — Ucałował matkę i poszedł do pałacu.
 I on tego pragnął niemniej od matki, bo czuł, że dziecko związałoby ją silniej z nimi, rozmyślał o tem, gdy usłyszał jej głos.
 — Poproszę cię o wielką łaskę.
 — Wiesz przecie, że dla ciebie zrobię wszystko.
 — Daj mi sześćset rubli w ratach miesięcznych.
 — Dobrze. Kupujesz co?
 — Nie, nie... — zawahała się, czy mu powiedzieć, że chciała pomagać Zaleskiej, przyszło jej na myśl, że może on to przyjmie z niechęcią, więc nie powiedziała.
 — Właściwie to chcę sobie coś kupić, ale mam w tem pewien cel, że kupię na rozpłaty.
 — Masz czeki na bank handlowy. Wpisuj żądaną sumę na okaziciela, wypłacą natychmiast. Ciekawy jestem, co kupujesz?