Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/297

— 293 —

 — A siostra? czemu pan jej nie przywiózł?.. — pytała wolno, bardzo wolno, bo drżała jej dusza i głos chwilami wiązł w gardle.
 — Teraz jest w kaplicy i prawdopodobnie wyżebruje miłosierdzie dla nas wszystkich.
 Przywitał się ze wszystkimi i swobodny, elegancki, ironiczny, jak zwykle, wziął krzesło i usiadł obok Janki.
 — Wcisnąłem się pomiędzy panie, niby klin niebardzo pożądany.
 — Bardzo nie, ale zniesiemy pana, chociażby ze współczucia, żeby pan nie był zmuszony rozmawiać o gospodarstwie z panami.
 — Dziękuję, ale przyznam się szczerze, iż milszy mi szczebiot dam.
 — To znaczy, że pan lubi muzykę słów.
 — Pochlebia pani słowom, wyrzeczonym przez damy.
 — Muszę, skoro pan prawi im impertynencje.
 — Tak ciągle okłamują mężczyźni panie, tak ciągle są panie przyzwyczajone do słodkiego brzęku flirtowych dzwoneczków, że głos brzmiący naturalnie wydaje się paniom skrzekiem barbarzyńcy.
 — A jeśli my lubimy ten brzęk! A jeśli, słuchając, nie wierzymy wam nic a nic, to co?
 — To nic, bo okłamywana obłuda godna jest okłamujących.
 — Ależ państwo naprawdę brząkacie w dzwonki flirtu! — zauważyła Janka, siedząca