Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/303

— 299 —

dziwnym, przysiadł się do niej, ujął jej zimne ręce i zaczął okrywać pocałunkami.
 — Co ci jest, dziecko moje, co ci jest, Janiu! — I mówił długo, przygarniał ją do siebie, całował jej oczy i usta, przytulał jak dziecko chore, a ona przyjmowała te pieszczoty, nie wiedząc o nich, wpatrzona w okno i wsłuchana w te coraz bliższe kroki.
 — A!.. — krzyknęła, wyrywając mu się z objęć: cień Witowskiego przemknął po szybach i przepadł w nocy.
 — Zobaczyłaś kogo w oknie? — zapytał, idąc za kierunkiem jej szeroko z przerażeniem otwartych źrenic.
 — Nie, zdawało mi się tylko... nie, doprawdy tak jestem strasznie zdenerwowana.
 — Przysłonię okno! mówię zawsze, żeby zamykano okiennice. — I podniósł się.
 — Ja zasłonię! — zawołała, bo przemknęła jej myśl, że on, spuszczając roletę, może zobaczyć tamtego. Skoczyła śpiesznie i zapuściła, ale roleta nad samym parapetem zatrzymała się nieco na wazonach z kwiatami, tak, że od dołu została szeroka szpara przez całą szerokość okna, którą z zewnątrz można było doskonale widzieć, co się dzieje w pokoju.
 Usiadła zpowrotem przy nim, a on z tą samą serdecznością mówił:
 — Tak chciałem przyjść do ciebie, tak mi bardzo było potrzeba widzieć cię samą, tak bar-