Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/023

kwiczały rozpaczliwie wieprze ładowane na wozy rzeźnicze, warknął boleśnie dotknięty.
 — Znowu mordują naszych braci.
 — Świnia mi nie brat — to mięso, — szczeknął Kruczek. — Złodzieje, sami je zeżrą.
 Rex zwinął się jakby pod uderzeniem kamienia i oniemiał.
 A kiedy później żyd wynosił z obory rozbeczane cielęta, Kruczek smutnie zawarczał.
 — W nocy zdusiłem w polu jedno na spółkę z kulasem, ale odebrały nam koniarki.
 — Z wilkiem spółkę trzymasz, z takim zbójem!
 — Każdy mi brat, przy którym mogę się pożywić.
 — Tobyś i rodzonemu nie przepuścił?
 — Głód nie ma ślepiów i wszystko mu dobre, co jeno wpadnie w pazury.
 Z przerażającym rykiem przyleciał osieł i zwalił się w gnojówkę.
 — To pańskie szczenię oblało go taką wodą, że mu spaliła skórę.
 Osieł tarzał się z okropnym, żałosnym rykiem. Nadleciała za nim kupa chłopaków z paniczem na czele, i dalejże się zabawiać i bić w niego kamieniami, a podcinać batami. Wrzask poszedł na całe podwórze, aż przyleciał z kijem włodarz, chłopaków rozpędził i kopaniem przymuszał osła do powstania.
 Rex, zapomniawszy o niebezpieczeństwie, wysunął się z budy i zawarczał.
 — Rex! — wykrzyknął panicz. — To mama cię chybiła. Zagryzł moje jamniki — zapłakał.
 — Tuś mi, ptaszku! — Już ja ci zapłacę za pani-