Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/113

 — Każde bydlę mocniejsze od człowieka, ale was naszatkowali, że strach!
 — Nie rachujemy poległych za wolność! — odwarknął dumnie.
 — Nasze przeznaczenie ginąć lub zwyciężać! — zaskowyczał Kulas, zjawiający się w progu.
 — Upasłeś się na tych bojach niczem wieprz, — kopnął go Niemowa w tłusty kałdun.
 — Każda władza żywi się rządzonemi — zawył, oblizując ubroczoną mordę.
 — Wszyscy mają prawo do szczęścia — szczeknął Kruczek, wysuwając nos z pod pierzyny. — Wszyscy są sobie równi! — i wyzywająco potoczył ślepiami.
 — To ja jestem równy baranom? — zawrzał Kulas. — Niechże który tu przyjdzie i sprobuje mnie zeżreć, to ci uwierzę. Uczone osły naklepały bajek o równości, drugie osły uwierzyły, jak i o szczęściu. Dla ciebie był szczęściem gnat, wyrzucony z dworskiej kuchni, dla konia pęk koniczyny, albo pełny żłób owsa, mnie zaś nie wystarczało i stado źrebiąt, gdzież tu jest równość, skowyrku jeden! Nauczyłeś się od swoich panów szczekać byle co. Nie rozumiesz, że i oni na swojem prawie żyją, że i dla nich chodzi o jedno — o życie.
 — Urodzeni muszą umierać, reszta szumy wiatru — warknął wzgardliwie Rex, zabierając się do michy mięsa i ziemniaków, jaką przed nim postawił Niemowa.
 Za bardzo tu śmierdzi człowiekiem! — otrząsnął się Kulas, wynosząc się przed dom.
 — Zadufany jeno w swoje kły i pazury — mruknął chłopak, pojadając z garnka.