Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/115

 — Czemuście jej sobie nie wzięli! — zaskowyczał zniecierpliwiony Rex.
 — Nakazano nam jeno strzec i oganiać, a twoja sprawa sądzić, władco nasz i panie.
 Ludzie prawie nadzy, osmaleni pożarem, ociekający krwią, napół przytomni, patrzyli poprzed siebie, nie oczekując już niczego prócz dalszych męczarni i śmierci.
 — Uciekajcie na drzewa! — zabełkotał naraz Niemowa, poruszony ich widokiem.
 Nie zrozumieli, obzierając się po tłumach zwierząt, cisnących się dookoła.
 Kulas przyleciał spieniony, ślina mu ciekła z pyska, ślepia skrzyły się zielonemi ogniami.
 — Rozpraw się z nimi po swojemu! — rozkazał Rex.
 Kulas zawył bojowe hasło, owczarki cofnęły się na stronę i utworzył się pusty plac, w którego środku skupiła się ludzka gromadka. Zaszeptali coś do siebie, oczy im latały dokoła, coraz częściej czepiając się wielkich lip rosnących za domem, ale zanim się zdecydowali, zatętniała ziemia i stado zjuszonych wilków rzuciło się na nich.
 Wybuchnął w niebo rozdzierający krzyk i po chwili zostały tylko zakrwawione szczątki.
 — Kazałeś im uciekać na drzewa! — warknął groźnie Rex, kiedy zostali sami.
 Chłopak wlepił w niego nieulękłe, błękitne oczy, wyciągając zarazem długi, ostry nóż.
 — Jesteś z nami a wrogom chcesz pomagać?
 — Za co kazałeś ich wilkom rozerwać? — głos mu przesiąknął rozżaleniem.