Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/155

 — Tylko człowiek może nas wyprowadzić z tej matni. — Rozbrzmiał zuchwały ryk.
 — Milczeć! Zginie, kto powtórzy tę nazwę. — Srożył się Reks wyszczerzając kły.
 — Słusznie — przytwierdził Kulas — a tymczasem giniemy, na stadach już skóra i kości…
 — Tu cię boli — zaszczekano urągliwie. — Brakuje ci już tłustego mięsa.
 — Gnaty wyschnięte, bez szpiku, to nędzne wióry.
 — Wilki już kałdunami zamiatają ziemię a jeszcze się żalą. — Doszczekiwały psy.
 — I wy nie żywicie się trawą! Marzycie o ochłapach z chałup, o śmietniskach…
 — Bodaj ci ozór sparszywiał. Musimy żywić się padliną i czem się da. Nie mordujemy.
 — Nie bronimy wam resztek… Możecie sobie używać…
 — Obrzydły śmierdzielu! Raczej głodowa śmierć niźli resztki, cuchną wami na pół dnia drogi. Może dobre dla lisów i sępów!
 — Psom ani wilkom niepilno do końca drogi.
 — Naszym kosztem żyją! — podnosiły się głosy w różnych stronach.
 — Gdzie jest słońce? — zerwały się naraz groźne ryki. — Prowadź nas! Dosyć mamy wędrówki! Nam zimno, ciemno, głodno i strasznie. Ratuj, bo zginiemy! Powróć nam dzień!
 Reks, w obawie gorszych następstw, skoczył na ogiera i, otoczony potrójną szczecią wilczych i psich kłów, przedzierał się wskroś wzburzonych tłumów i uspokajał.