Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/158

i zdychali śmiercią pasibrzuchów. Nie dla nas wilków takie ideały! Naszym żywiołem walka, podstępy, zwycięstwa i swobodna gra życia! Nawet śmierci nie dajemy się dobrowolnie — zwierzał się Kulas z zadziwiającą otwartością. — Prawda, że dzień zaraz powróci? — Niespodzianie zapytał.
 — Powróci — szczekał kłami, wzburzony jego szczerością. — Żórawie leciały z tą nowiną.
 — Nic nie wiem, że spotkałeś się z niemi.
 — Tropisz za mną, ty zawszony worku! — Uniósł się gniewem.
 — Straże poszły jak zwykle. Nie wzbraniałeś. — Odsunął się nieco od niego.
 — Nie potrzeba mi waszej opieki! Nic mi nie grozi pomiędzy przyjaciółmi.
 — Z pewnością, ale jednak jakieś bratnie kopyto, jakieś przyjacielskie rogi, jakiś wierny ryj mogą niechcący zawadzić o twoje boki, to się zdarza i wśród przyjaciół. — Dworował łagodnie.
 — Oddani mi są. Przecież ich wyprowadziłem z domu niewoli. Jestem im wodzem i bratem.
 — Właśnie dlatego bezpieczniej trzymać się od nich na pewien dystans! I nie powinni o tem wiedzieć.
 — Nie pojmujesz naszej społeczności. Rozumiesz jeno mord i zagładę! I zbójeckie sposoby…
 — Nie lubię szczekania, udającego mowę. Masz się za najmędrszego. Brałeś od ludzi kije, ale nie wziąłeś ich rozumu! Strułeś się pychą. Nigdy nie byłeś wolny i nigdy nie zrozumiesz wolności. Cóż cię połączyło ze stadem? Nienawiść do wspólnych panów. I zamiast skoczyć im do gardzieli, napić się ich krwi,