Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/186

pani do ostatka, niepomni nawet głodów ni ran, krwawiących jeszcze.
 — Już się nie ruszę, raczej wolę zdychać. — Ryknął jakiś buhaj, jakby wiernem echem wszystkich gromad. Jakoż całe dnie upłynęły, zanim wzięli się do jadła i picia i zanim, przychodząc nieco do sił, zaczęli się rozglądać po świecie.
 Reks, obleciawszy ocalałych, powrócił do wilczycy srodze znękany.
 — Czy to już wszyscy? — Przerażenie ściskało mu gardziel, ledwie łapał powietrze.
 — Niema Kulasa i wilków. — Objaśniały owczarki.
 — Wiedziałam, że zdradzą — zawarczała wilczyca. — Uciekli jeszcze przed wąwozami.
 — Ale czy to już wszystkie stada? — Kłopotał się, nie mogąc wierzyć oczom.
 — Reszta wymościła gnatami rozpadliny i te przeklęte bory.
 — Byłoby lepiej, żeby była nie uszła ani jedna żywa noga.
 — Nie martw się, jeszcze wyginiemy. — Dogryzały zuchwale owczarki.
 — Już niedaleko, niedaleko. — Obiecywał stanowczo Reks.
 — Czekaj tatka latka, aż kobyłkę wilcy zjedzą. Zaskamlał urągliwie któryś i, zanim skończył, krwią spłynął pod kłami wilczycy, nauczyła go poszanowania.
 — W której stronie zapadły na noc żórawie? — węszył i nasłuchiwał na wszystkie strony.
 — Zaprowadzę cię do nich, aż mi w uszach wiercą ich krzyki.