Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/187

 — One się ciebie boją, zostań i czuwaj.
 — Nie pamiętam nawet smaku ich mięsa. — Zadyszała wzgardą i, wskazawszy mu kierunek, wiodący do nich, poleciła rozejrzeć się w leżących stadach.
 Z nieprzeliczonych gromad, jakie się zbuntowały przeciwko człowieczemu jarzmu i poszły szukać wolności, widniało zaledwie tysiące niedobitków.
 Zaiste, pierwszy raz w życiu litość targnęła jej wilczem sercem, gdy się przyjrzała tym wynędzniałym szkieletom, leżącym bezwładnie.
 — Gnaty, same gnaty i dziurawe skóry! — Zaskomlała współczująco.
 Roztkliwił ją również widok owiec; leżały pod cedrami.
 — Uratowane, i jak, jak? — Troskała się, podpełzając nieco bliżej.
 — Nie wiemy! Nie wiemy! Rozbeczały się, uciekając pod opiekę baranich rogów.
 I świńska gromada zdawała się być w całości. Rozwalały się na piaszczystych brzegach strumienia. Na widok wilczycy jęły się podnosić groźne ryje, trwożnie zastrzygły kłapiaste uszy, a okrągłe, mądre ślepia wpierały się w nią z lękiem.
 — Nie myślałam, że was jeszcze zobaczę. I prawie wszyscy ocaleli!
 — Bo lecieliśmy, jak zwykle, na końcu, przecież nie mamy końskich kulasów.
 — A jak się zaczął bór walić i sypać, tak my ostrożnie i wolniutko stronami.
 — Nam pilno tylko do koryta! Do śmierci nikomu się nie śpieszy.