Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/188

 — Macie szczęście! — Warknęła z uznaniem.
 — Mamy rozum, żeby się nie pchać tam, gdzie już drudzy giną.
 Podpełzła bliżej koni, ale któryś trzasnął kopytami i rżał brutalnie.
 — Poszła precz, suko, nie włócz się tutaj, bo zatratuję.
 I rogate przyjęły ją nieprzychylnie, gdyż jakiś buhaj zagroził jej rogami.
 — Chcesz komu flaki wypuścić? — Masz dosyć naszego mięsa w borze!
 — Jakże mało z was pozostało, jak mało! — Ubolewała tak szczerze i przeciągle, aż te skowyty rozlegały się płaczliwemi echami.
 Buhaj podniósł ciężki łeb i wybuchnął potężnym a wzgardliwym rykiem.
 — Pioruny nie biją w chwasty; takie parszywe skóry, jak ty, ocalają się nawet z potopów. Precz żebyś nam tu nie śmierdziała!
 Zawyła w odpowiedzi — klacze jęły się zrywać, rżeć trwożnie i bić kopytami.
 — Głupie mięso. Macie szczęście, nie jestem głodna. — Warknęła wspaniałomyślnie.
 Było już ciemno, kiedy powróciła do Reksowego legowiska, z jakiemś ułowionem mięsem jeszcze ociekającem krwią. Zabrali się wnet do żarcia. Długą chwilę tylko gnaty trzeszczały i słychać było żarłoczne chłeptania. Wreszcie Reks, nasycony, oblizując się smakowicie, jął rozpowiadać o żórawiach.
 — Zostaną nad wodami do odmiany księżyca i przylotu bocianów. Tymczasem i nasi odpoczną