Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/042

pień, krzyków, rozpaczy bezsilnej; blaski zimnych nocy księżycowych, jęki podobne do szeptów dusz konających, szmery, światła, uśmiechy rozłączeń, drgania życia subtelnego i smutnego...
 I rozpłakała się spazmatycznie. Płakała długo, nie wiedząc, dlaczego płacze, ona, która od śmierci matki nie wylała ani łzy jednej.
 Poczuła się znękaną pierwszy raz w życiu, które dotychczas było tylko ciągłym buntem protestu i szamotania się... Obudziło się w niej głębokie pragnienie podzielenia się smutkami duszy: zapragnęła wyszeptać na jakiem sercu życzliwem, te myśli obłędne, strzępy uczuć, cierpienia nieokreślone i obawy... Łaknęła współczucia, czując, że to znękanie byłoby mniejszem, ból cichszym, łzy nie tak palące, gdyby mogła otworzyć serce przed jaką serdeczną przyjaciółką.
 Poznała, że samotność jest nieszczęściem w pewnych stanach duszy.
 Kręska zawołała ją na obiad, objaśniając, że Grzesikiewicz już czeka.
 Wytarła ślady łez, poprawiła włosy — poszła.
 Grzesikiewicz pocałował ją w rękę i usiadł obok niej.
 Orłowski miał humor świąteczny i coraz domyślniki i tryumfujące spojrzenia rzucał na Jankę.
 Pan Andrzej był milczącym i niespokojnym; czasami się odzywał, ale tak cicho, że ledwie Janka usłyszeć mogła. Na Kręskiej znać było zdenerwowanie.
 Jakaś posępna atmosfera wisiała nad wszystkimi.
 Obiad wlókł się ciężko i nudnie. Orłowski chwi-